Το πρωτόγνωρο έργο του που τον έστεψε βασιλιά των εθνικών ευεργετών περιλάμβανε και την ανέγερση 6.000 περίπου σχολικών αιθουσών εντός και εκτός Ελλάδας, την ίδια ώρα που συνέβαλε γενναία και στην αποπεράτωση του Καλλιμάρμαρου Σταδίου! Το φιλανθρωπικό έργο του Συγγρού συνέχισε η σύζυγός του, Ιφιγένεια Μαυροκορδάτου, με την οποία δεν απέκτησε παιδιά.
Η πλούσια δράση του εδώ περιλαμβάνει το «Κτήμα Συγγρού» (μεταξύ Αμαρουσίου και Κηφισιάς), το Νοσοκομείο Αφροδισίων και Δερματικών Παθήσεων «Ανδρέας Συγγρός» στην Αθήνα (πρωτολειτούργησε το 1910), μια νέα πτέρυγα στο αθηναϊκό νοσοκομείο «Ευαγγελισμός», το κατεδαφισμένο πια Δημοτικό Θέατρο Αθηνών στην Πλατεία Κοτζιά, τις φυλακές Συγγρού στην Αθήνα (στον Ταύρο), τα αρχαιολογικά μουσεία Δελφών και Ολυμπίας, τον εκσυγχρονισμό της Οδού Φαλήρου (σημερινή Λεωφόρος Συγγρού), την ανέγερση των κατεστραμμένων Παπαφείων Νοσοκομείων στη Θεσσαλονίκη (1892) και την κατασκευή πεζοδρομίων στην πρωτεύουσα.
Μετά τον θάνατό του, διέθεσε με τη διαθήκη του σημαντικά ποσά υπέρ του Αμαλιείου Ορφανοτροφείου, του Βρεφοκομείου Αθηνών, του Πτωχοκομείου Αθηνών, του Ορφανοτροφείου Χατζηκώστα, του Δρομοκαϊτείου Φρενοκομείου, της Χριστιανικής Ορθόδοξης Κοινότητας Χίου, του Μουσικού και Δραματικού Συλλόγου Αθηνών, της Μεγάλης του Γένους Σχολής Κωνσταντινουπόλεως και των φιλανθρωπικών ιδρυμάτων του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Πρώτα χρόνια
Ο Ανδρέας Τσιγγρός (Συγγρός κατόπιν, στην εξευγενισμένη μορφή του) γεννιέται στην Κωνσταντινούπολη στις 12 Οκτωβρίου 1830 μέσα σε οικογένεια της ανώτερης τάξης, ως δευτερότοκος γιος του χιώτη μεγαλογιατρού Δομένικου Τσιγγρού, που έφτασε να γίνει ο προσωπικός γιατρός της αδελφής του σουλτάνου Μαχμούτ Β’! Ο πατέρας τον προόριζε για διάδοχό του, καθώς η δουλειά παραήταν στρωμένη, αν και ο νεαρός δείχνει από μικρός την τάση της αυτονόμησης, προτιμώντας να ασχοληθεί τελικά με το εμπόριο.
Ο μεγαλογιατρός απομακρύνεται κάποια στιγμή από την Υψηλή Πύλη και ο μικρός Ανδρέας περνά τα παιδικά του χρόνια στην Άνδρο και τη Σύρο, αν και το ανήσυχο πνεύμα του θα τον κάνει να επιστρέψει στην Κωνσταντινούπολη για να ασχοληθεί με τον επιχειρηματικό κόσμο.
Έναν χρόνο προτού εγκατασταθεί μόνιμα στην Ελλάδα (1872), ο Συγγρός λίγο έλειψε να χρεοκοπήσει εξαιτίας της βαθιάς οικονομικής ύφεσης που έφερε στις βαλίτσες του ο Γαλλο-Πρωσικός Πόλεμος του 1870-1871. Τα οθωμανικά χρεόγραφα κατακρημνίστηκαν και το μέλλον φάνταζε αβέβαιο, αν και ο Συγγρός επιδεικνύει την επιχειρηματική του δεινότητα αλλά και το υψηλό ρίσκο που ήταν διατεθειμένος να παίρνει.
Με μια σειρά ριψοκίνδυνων χρηματιστηριακών ελιγμών διασώζει το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του και παίρνει την απόφαση να δραστηριοποιηθεί στην Ελλάδα, καθώς οι πιθανότητές του να μεγαλουργήσει θα ήταν πολύ μεγαλύτερες αν μετακόμιζε στην ισχνή ημεδαπή.
Εκείνη την εποχή η Ελλάδα ήταν εξάλλου ένα κράτος που όπως τονίζουν οι ιστορικοί «υπερτερούσε σαφώς σε επιχειρήσεις από την Ευρώπη, αλλά και από την Κωνσταντινούπολη και τα άλλα οικονομικά κέντρα της Μαύρης Θάλασσας». Ο κεφαλαιούχος Συγγρός αδράχνει την ευκαιρία και καταλήγει σε μια ολότελα διαφορετική επιχειρηματική λογική: δεν θέλει να παράγει, θέλει να δανείζει! Ο κρατικός δανεισμός και οι τραπεζικές εργασίες γίνονται το όχημα της ανάπτυξής του.
Χάρη στη φήμη του επιτυχημένου επιχειρηματία, μπαίνει εύκολα στα μεγάλα σαλόνια, εγκαθιδρύει σχέσεις με τον πολιτικό κόσμο και το παλάτι και σαγηνεύει ιδιαιτέρως τον βασιλιά Γεώργιο Α’, ο οποίος θαμπώθηκε από το κοφτερό μυαλό του κωνσταντινουπολίτη εμπόρου.
Ο Συγγρός αρχίζει να αγοράζει τεράστιες εκτάσεις στην Αττική, τόσο μέσα στην Αθήνα όσο και στα περίχωρα της πρωτεύουσας. Αποκτά επίσης ένα οικόπεδο στην αρχή της σημερινής Βασιλίσσης Σοφίας, ώστε να χτίσει το μεγαλοπρεπές μέγαρό του ακριβώς απέναντι από το παλάτι! (Σημερινό κτήριο του Υπουργείου Εξωτερικών). Ταυτοχρόνως, ιδρύει άλλη μια τράπεζα, τη Γενική Πιστωτική Τράπεζα, ενώ το 1873 αγοράζει το κτήμα των Ρου-Σερπιέρη στο Λαύριο και ιδρύει την Ελληνική Λαυρίου, κάτι που θα κατέληγε σε ένα από τα μεγαλύτερα χρηματιστηριακά σκάνδαλα του τόπου μας!
Σε γενικές γραμμές, για να αντιμετωπιστεί το κόστος της δαπάνης για την εξαγορά της γαλλο-ιταλικής μεταλλευτικής εταιρίας, ο Συγγρός προχώρησε σε μετοχοποίησή της. Η διακύμανση της μετοχής ήταν όμως τέτοια που οδήγησε στην πτώχευση πολλούς επενδυτές που είχαν εμπιστευτεί τις λιγοστές οικονομίες τους στον Συγγρό. Ήταν το πρώτο χρηματιστηριακό σκάνδαλο στην Ελλάδα, μια «λαϊκή πτώχευση» όπως έμεινε γνωστή, σε μια πρώιμη μάλιστα εποχή που δεν υπήρχε χρηματιστήριο στην Ελλάδα και οι συναλλαγές γίνονταν στο καφενείο «Η Ωραία Ελλάς»!
Το «λαυρεωτικό ζήτημα» βρισκόταν στο επίκεντρο της πολιτικής ζωής όταν κατέφτασε ο μεγαλοτραπεζίτης στην Ελλάδα και ο βασιλιάς Γεώργιος ζήτησε βοήθεια από τον καινούργιο του φίλο. Ο Συγγρός μυρίζεται χρυσάφι και δέχεται να βοηθήσει τον μεγαλειότατο, με το αζημίωτο πάντα: η πρότασή του είναι μεν ριζοσπαστική, κρύβει όμως κινδύνους και παγίδες. Ο Συγγρός ανέλαβε να εκμεταλλευτεί τη λαυρεωτική γη αποζημιώνοντας ο ίδιος την εταιρεία των Ρου-Σερπιέρη υπό την προϋπόθεση ότι θα του δοθούν ορισμένα κίνητρα από το κράτος, φοροαπαλλαγές δηλαδή, χαριστικές διατάξεις και άλλες διευκολύνσεις.
Ήταν η καλύτερη δυνατή λύση που φαινόταν να ικανοποιεί τους πάντες, καθώς το θέμα φάνταζε αδιέξοδο. Μέσα στο 1873, η γαλλο-ιταλική εταιρία μεταβιβάζει τις μετοχές της στην Τράπεζα Κωνσταντινουπόλεως και ο Συγγρός γίνεται το απόλυτο αφεντικό του Λαυρίου, ιδρύοντας την Ελληνική Εταιρεία Μεταλλουργείων Λαυρίου (ΕΕΜΛ). Αμέσως όμως φάνηκε ότι ο Συγγρός δεν είχε καμιά όρεξη να γίνει μεταλλωρύχος, καθώς ήταν πάνω και πέρα απ’ όλα τραπεζίτης και σκεφτόταν αποκλειστικά με όρους επένδυσης και κέρδους.
Με την αμέριστη συμπαράσταση των εκδοτών, κυκλοφόρησαν φήμες για όλων των λογιών τα φυσικά μεταλλεύματα που υπήρχαν υποτίθεται στο Λαύριο (εκτός από τα ήδη γνωστά ασήμι και μόλυβδο) αλλά και δημοσιεύματα για «αμύθητα πλούτη» που κρυβόταν στη λαυρεωτική γη. Ο Συγγρός, εκμεταλλευόμενος την ευνοϊκή συγκυρία, μετοχοποίησε την εταιρεία και έβγαλε τις μετοχές σε δημόσια προσφορά, κάνοντας τους Αθηναίους να τρέχουν να αποκτήσουν κομμάτι της πίτας που θα τους έκανε ζάμπλουτους.
Μέσα σε λίγες εβδομάδες, η ΕΕΜΛ είχε μαζέψει τις οικονομίες αναρίθμητων ελλήνων ιδιωτών αλλά και εταιριών που ανέστειλαν τις εργασίες τους προκειμένου να τοποθετήσουν τα διαθέσιμά τους στις μετοχές του Λαυρίου! Πριν τελειώσει όμως το 1873, η φούσκα έσκασε και η αξία των μετοχών κατρακύλησε σε ελεύθερη πτώση. Χιλιάδες απλοί άνθρωποι καταστράφηκαν οικονομικά, το εμπόριο κατέρρευσε και οι πτωχεύσεις διπλασιάστηκαν. Ο Τύπος μιλούσε πια για «λαϊκή πτώχευση» και κατηγορούσε τον μεγαλοτραπεζίτη για κερδοσκοπία και απάτη σε βάρος του απλού λαού.
Ως απάντηση ενδεχομένως στη λαϊκή κατακραυγή, ο οικονομικός παράγοντας θα στρεφόταν τώρα στις αγαθοεργίες. Χαρακτηριστικό είναι εδώ ότι το εκτεταμένο φιλανθρωπικό του έργο θα ξεκινούσε τρία χρόνια μετά τη «λαϊκή πτώχευση», χρηματοδοτώντας την ανέγερση του πρώτου πτωχοκομείου της Αθήνας…
Εθνικός ευεργέτης
Όταν ενσωματώθηκαν στο ελληνικό κράτος η Θεσσαλία και τμήμα της Ηπείρου, ο Συγγρός ίδρυσε με άλλους κεφαλαιοκράτες την Τράπεζα Ηπειροθεσσαλίας με έδρα τον Βόλο, αν και μετά τις μεγάλες ζημίες κατά τον Ελληνο-Τουρκικό Πόλεμο του 1897 η τράπεζα απορροφήθηκε από την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος.
Ο ασίγαστος Συγγρός συμμετείχε σε πλήθος επιχειρηματικών σχημάτων και ανακατεύτηκε με όλα τα μεγάλα δημόσια έργα, όπως ο Σιδηρόδρομος Αθηνών-Λαυρίου, η διάνοιξη της Διώρυγας της Κορίνθου, η ίδρυση της Πανελληνίου Ατμοπλοΐας, η αποξήρανση της Στυμφαλίας και η Εταιρεία Σιδηροδρόμων Αθηνών-Πειραιώς. Οι τράπεζές του έδιναν αβέρτα δάνεια στο ταλαίπωρο ελληνικό κράτος και η προσωπική εμπλοκή του Συγγρού στη χρεωκοπία της χώρας μας το 1893 (προκειμένου να αποκτήσει την Εθνική Τράπεζα, όπως λεγόταν) αποτελεί ακόμα και σήμερα αντικείμενο ιστορικών διαξιφισμών.
Ειδική μνεία αξίζει στη διάνοιξη του Ισθμού της Κορίνθου, το κερασάκι στην τούρτα του οράματος του Χαρίλαου Τρικούπη να εκσυγχρονίσει τη χώρα με μεγάλα έργα υποδομής. Οι εργασίες ξεκίνησαν στις 23 Απριλίου 1882 από μια ουγγρική εταιρεία και σταμάτησαν έπειτα από 8 χρόνια λόγω εξάντλησης των κεφαλαίων. Την ολοκλήρωση του έργου ανέλαβε η εταιρία του τραπεζίτη Συγγρού και χρειάστηκαν 2.500 εργάτες και μηχανικοί για να ολοκληρώσουν το τιτάνιο έργο μέσα σε 11 χρόνια.
Τον Ανδρέα Συγγρό τον μνημονεύουμε σήμερα ως μεγάλο ευεργέτη και όχι άδικα, αφού άφησε εποχή για το φιλανθρωπικό του έργο. Υπολογίζεται ότι οι δωρεές του ξεπερνούσαν τα 5 εκατ. δραχμές, ποσό κολοσσιαίο για την εποχή που τον έστειλε στην πρώτη θέση των εθνικών ευεργετών!
Το κεντρικό κτήριο του Υπουργείου Εξωτερικών που βρίσκεται επί της συμβολής της Βασιλίσσης Σοφίας και της οδού Ζαλοκώστα, αποτελεί σήμερα ένα εξαίσιο δείγμα αρχιτεκτονικής τέχνης και έχει ανακηρυχθεί διατηρητέο από το Υπουργείο Πολιτισμού. Το συγκεκριμένο οικοδόμημα είναι όμορφο και λιτό νεοκλασικό που κτίστηκε την περίοδο 1872-1873 ύστερα από πρωτοβουλία του μεγαλοαστού Α. Συγγρού και με βάση τις μελέτες του Γερμανού αρχιτέκτονα Ernst Ziller. Παρόλο που στις μέρες μας αποτελεί μέρος της περιούσιας του Ελληνικού κράτους, την εποχή που κατασκευαστικέ ήταν ένα ιδιωτικό μεγαλοαστικό μέγαρο όπου φιλοξενούσε στα πολυτελέστατα hotel prive σαλόνια του πλούσιους άντρες και μορφωμένες γυναίκες.
Αττικη Γη 